12 mei begin ik aan mijn (voorlopig) laatste trip tijdens mijn buitenlandse stage: Brownsberg. Dit zou het toppunt moeten worden van mijn verblijf in Suriname.
We vertrekken weer 's ochtendsvroeg naar Brownsberg om er rond 11u aan te komen. Daar laden we snel uit en vertrekken we al snel op pad. Na een tocht van een dikke 2u komen we aan bij de eerste watervallen, de Irenevallen (genaamd naar de dochter van de Nederlandse koningin Juliana). Het deed deugd om onder deze waterval afkoeling te zoeken. Ook kon je gewoon drinken van het water. Lekker fris bronwater, da's al wat anders dan Spa-water of het bekende Chirowater, Louise.
We klauteren terug omhoog tussen de prachtige natuur van Brownsberg om naar de tweede watervallen af te dalen: de Leovallen. Deze zijn iets minder spectaculair, maar daar hebben we een toevallige ontmoeting met een Viper, een gifslang met zenuwgif. De gids wou in een grot kijken, maar trekt net op tijd zijn hand weg en springt in 1 sprong 2 meter achteruit. Een huppelende Surinamer is wel even grappig, maar de slang is wel een prachtig exemplaar.
Daarna kleuteren we terug omhoog naar de verblijfplaats, waar we lekker eten. Het begint te regenen, waardoor we in onze hut moeten blijven. Maar daar ontdekken we een hilarisch amateuristische bar met kerstlichtjes en passende muziek. We drinken en spelen kaartspelletjes met de Surinamers. Daarnaast gaan we ook even op tarantulajacht, maar we spotten er slechts eentje, goed verscholen in het dak van een hut.Ik ga lekker slapen op mijn bed (2 dunne matrassen op elkaar maakt een dikke matras) en lees nog wat in mijn boek: "Uit naam van al de mijnen" van Martin Gray. Het waargebeurde verhaal gaat over het leven van een jongeman in de getto's van Warschau die meerdere keren aan de dood ontsnapt.
1 opmerking:
Hallo Maarten,
eindelijk zal je zeggen, maar je weet wel beter. Je bent heel vaak in mijn gedachten geweest en al klinkt het misschien een beetje raar, maar ook ik begin je naar het einde toe wel erg te missen.Je grapjes en je grollen, het levendige getater en het benemen van je plekje in ons kleine appartementje doen me meer en meer uitkijken naar je terugkomst.
Toch had het zo ook z'n plus-kantjes, want dat ik jou leerde hoe je een knop aan je broek moest zetten, via de web-cam, zal voor altijd een leuke herinnering blijven.
Je zal vast een heel verhaal meebrengen en die tijd in Suriname kan niemand jou nog afnemen.
Zo zie je maar, Kiri en ik hebben het samen goed gered, als moeder en dochter zijn we ook een stukje dichter naar elkaar toegegroeid.
Doe ze daar in het 'warme mensen'-
land veel groetjes en reserveer alvast een plaatske om ooit de Kirsten er eens mee naar toe te nemen, want een betere gids zal ze zich niet kunnen indenken.
Tot hééééél binnenkort, wij kijken er al naar uit!
Een reactie posten