21 jaar... het jaar waarop je overal te wereld meerderjarig bent, je in Amerika eindelijk alcohol kan kopen en je nu echt meetelt in de volwassenwereld. Voel ik me er wel klaar voor, om als volwassene de stap te wagen en de grens van losbandigheid voorgoed de rug toe te keren? Kan ik mijn losse speelsheid combineren met zware verantwoordelijkheid? Kan ik mijn onbezorgdheid vergooien en overstappen op de metro met eindhalte "structuur"? Of kan ik het perfect combineren?
Vrijdag 25 april sta ik op in Suriname, 6000 km weg van huis, van alle vrienden die me dierbaar zijn, van de vriendin die me 's ochtends zachtjes wakker knuffelt... hoe ik me voel? Ik weet het niet, ik kan het niet plaatsen. Carpe diem zou ik dan zeggen.
Ik ga 's ochtends vroeg naar mijn stageschool om de leerkrachten te verrassen met gebakjes. Voor de directeur had ik een speciaal kado: een Duvel! Deze geef ik hem na de volgende korte, maar hilarische conversatie:
-M: "Meneer, drinkt u soms eens bier?"
-D: "Normaal niet, ik mag het niet drinken."
-M: "Maar ik zou u voor mijn verjaardag het beste Belgische bier dat wordt gebrouwen als kado schenken."
-D: "Hmmm, in dat geval ... ja, dan drink ik bier." (met een smile tot achter zijn oren)
Daarna trek ik naar huis om even te rusten. Het is verdorie warm op mijn verjaardag! Ik heb die siësta wel even dik verdiend :).
In de namiddag gaan we de salsatest afleggen. We worden getest of de dansjes goed aangeleerd zijn en of we overmogen naar de volgende groep. Ik ben van nature geen danser (mijn heupen zijn als beton en shaken niet zoals een Zuiders type), maar het ritme en de pasjes lukken aardig. Ik slaag voor de proef, maar hou het daar dan ook voor bekeken. Ik ben nu toch een beetje "Maarten de salsaman" :).
Daarna gaan we naar café Broki voor een karaoke. Ik als rockzanger moet al 2 maanden mijn mond dichthouden en hoop op deze wijze ze te kunnen openen. Jammer genoeg zijn er een aantal Hollandse vrouwen die denken te kunnen zingen. Ze krijsen door de microfoons heen met alle liedjes die de revue passeren, waardoor ik de kans niet krijg om te zingen. Daarom vraag ik zelf een nummer aan. Het wordt 'Behind Blue Eyes' van The Who. Voor 50 man trotseer ik de gevaren van de Hollandse kordaatheid en geef het beste van mezelf. Het wordt me gelukkig in dank afgenomen :). Kort daarna vluchten we als joden in de wereldoorlog uit het café als blijkt dat vlak achter elkaar André Hazes, Guus Meeuwis, Marco Borsato EN Franz Bauer aan bod komen.
We sluiten de avond af in het casino, waar ik dan voor de eerste keer binnenmag. Maar na een klein uurtje zijn we het uitgekeken en keren we terug naar huis. Een leuke verjaardag, maar ik mis toch de sfeer van de voorgaande 20.
PS: foto's (en filmpje) komen snel online!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten