1 tot 7 mei: de laatste maand gaat van start

De laatste maand staat er nog veel op het programma: trips naar Galibi (schildpadden zien) en Brownsberg (prachtige ongerepte natuur), bezoek aan een hindoetempel en een protestante kerk, maar natuurlijk ook taken voor didactiek, geschiedenis, aardrijkskunde, ...

1 mei heet ik de vriendin van Gitte welkom in ons huisje. Stephane was heel curieus naar zijn vriendin, en het is hem gegund! Gitte blijkt een superleuke meid te zijn. Die dag werk ik aan mijn stagemap en geniet ik alleen van een lekkere afhaalchinees, want Stephane neemt Gitte mee naar Sarinah's.

2 en 3 mei vertrekken Stephane, Gitte, Ben en Tineke naar White Beach. Ik ga niet mee, want 2 mannen en 2 vrouwen is beter dan 3 mannen en 2 vrouwen. In dat weekend werk ik goed door aan mijn taak van RZL, die ik volledig up-to-date maak. Daarnaast werk ik ook aan mijn taak van aardrijkskunde rond het tropisch regenwoud in Suriname.

4 mei volgt hetzelfde verhaal: werken, werken, werken. Stephane neemt zijn vriendin mee naar de stad, terwijl ik me stort op de voorbereiding van mijn werk voor didactiek (zie de volgende dag). Weer stort ik me op de afhaalchinees, die stilaan een goede vriend van me wordt. Maar vergeef het mij, want ik ga niet koken voor mijzelf. Koken is leuker met 3 dan alleen, nietwaar?
Helaas kan ik niet slapen door het slijpende pyppygepiep en besluit even een film te zien in het midden van de nacht. Maar voor ik het goed en wel besef, is het 06.15u. Tijd om op te staan (uit mijn stoel) en me klaar te maken voor didactiek.

5 mei volg ik als taak voor didactiek (zie de vorige dag :D) een leerkracht van mijn stageschool. Ik volg haar een aantal uren, maar het is wel redelijk eentonig om de leerkracht bezig te zien. Dit ligt niet aan haar lestechnieken, maar aan de opdracht. We moeten als opdracht een leerkracht volgen, de hele dag lang. Het laatste uur doe ik mijn uiterste best om mijn ogen open te houden, maar als je mijn notities bekijkt, zie je duidelijk dat ik tijdens het schrijven de strijd vaak verlies.
's Avonds ga ik nog eens lekker zwemmen. 50 baantjes, met een totale lengte van 1250m. Z-A-L-I-G!!!! Dit probeer ik elke avond te doen. Suriname heeft een zwemmerstraditie (zoek maar eens op bij Google: Anthony Nesty), maar wij als Belgen moeten met Deburghgraeve niet onder doen!

6 mei is het hetzelfde liedje: volgen van leerkracht, indommelen tegen het laatste lesuur, verwerking thuis, Chinees eten en 1250m zwemmen. Ik voel me precies een robot.

7 mei volg ik voor de laatste dag de leerkracht. Ook ontvang ik mijn verslag van mijn lokale promotor. Het is een zeer positief verslag, maar naar Surinaamse normen opgesteld. Er staat eigelijk niet veel concreets is. Maar ik ben toch zeer blij met het verslag.
's Avonds is er een afscheidsfeestje van een paar Belgen die terugkeren naar hun vaderland. Ze hebben een maaltijd verzorgd om "U" tegen te zeggen. Na een paar dagen Chinees doet dit echt wel eens deugd. Na nog een spelletje Jungle Speed gaan we tevreden naar huis om terug op de muffe matras te ploffen.

Conclusie van de eerste dagen van de laatste maand: ik heb geen heimwee, ik heb nooit heimwee gehad, maar toch heb ik een onbeschrijfbaar gevoel. Ik heb, zal ik maar zeggen, genoeg gezien en gedaan. Veel gaat deze laatste maand mij niet meer bijbrengen, maar hoop dat ze me toch nog stiekem kan verrassen!
Maar in't geniep verlang ik terug naar huis. Naar de vriendjes. Naar thuis. Naar de poes (die, ondanks het feit dat ze veel lawaai maakt, toch heel schattig is). Naar mijn vriendin. Naar alles dat me dierbaar is.