14 tot 18 april: stage (bis bis bis bis...)

Maandag kruip ik met tegenzin uit bed om naar school te gaan. Ik zit al over mijn verplicht te geven aantal lesuren, maar ik wil toch laten zien dat ik niet lui ben geweest!
Toch was ik ook blij, omdat ik heb ontdekt dat muggen niet tegen Deet kunnen, zeker niet als je het rechtstreeks op hen spuit. Ze creperen als wormen op de barbeque en sterven een eenzame dood. Zolang de relatie tussen mensen en muggen niet economisch belangrijk is, verdelg ik dit ongedierte met alle plezier!

Ik met Bruintje :)

Ik geef een paar vervanglessen waarin ik met de leerlingen praat over vanalles en nog wat.'s Avonds komt het toppunt van de avond: onze teef (het blijft toch een schitterend woord) is bevallen van 3 schattige puppy's. Een pikzwart, een zwart-witje en een bruintje.

Dinsdag geef ik 2 lessen in het eerste jaar. Ik keer gelukkig naar huis, maar doe 's nachts geen oog dicht door het gepiep van de puppy's. VER-SCHRIK-KE-LIJK!

(Foto's van mijn school: de speelplaats, de ingang en het einde van de schooldag)

Woensdag sta ik met een flauw gevoel op (welke andere normale mens zou niet slapen als hij wordt wakker gehouden door schril puppygepiep) en slenter ik me naar school. Daar geef ik 2 vervanglessen (ik geef me weer even uit voor Walter Capiau en speel het Rad van Suriname).

De bibliotheek en Conscience in Suriname

Donderdag geef ik 2 lessen in de Shri Vishnuschool, om daarna lekker af te koelen in het zwembad. Vrienden en vriendinnen maken kennis met mijn wegwerpspelletjes in het water :).

Daarna gaan we eten in restaurant Jawa, maar ik krijg een raar soort rundsvlees voorgeschoteld. Ik eet uit beleefdheid een paar stukjes op, maar vond het toch raar smaken.

Tenslotte gaan we naar de Havana Lounge, waar plots mijn darmen als kwade socialisten hevig beginnen te protesteren. Natuurlijk komt dat door het stukje vreemd vlees van daarnet. Een paar glazen water op de avond bezorgen mij iets minder last.

Vrijdag ben ik een wrak door de minivoedselvergiftiging. Ik had amper een oog dichtgedaan ocharme. Stephane en ik wonen een klassenraad op de Kristus Koningschool bij, maar vallen bijna in slaap. We besluiten een middagdutje te doen, maar dit loopt uit tot 19u! Hevig geschrokken gaan we Chinees halen en op café met de vrienden. Een dag om snel te vergeten dus.

Dit weekend ga ik een aantal taken afmaken: handboekanalyse en klassenraad.

12-13 april: weekend

"relax, take it eeeeeeeeeeaaaaaaaaaaaaasy"... om het met de woorden van Mika te vertellen. Zo was ook mijn weekend. Op zijn Surinaams zal ik maar zegen.

Zaterdag slapen we uit na een slechte nacht en kijken we samen met een bende Hollanders naar een film. Aangezien zij de DVD hebben, moeten wij de boxen van de PC meenemen. Naturlijk vergeten we deze thuis en ga ik ze terughalen. Badend in het zweet fiets ik heen en weer naar huis voor de boxkes om uitgeput en tam als een olifant in de zetel te strijken. De film op zich is niet veel waard, waardoor de dag eigelijk perfect omschreven is.

Zondag vlieg ik er terug een beetje in. Ik werk verder aan mijn leerintenties, stort mij verder op de handboekanalyse van geschiedenis en bekijk mijn eindwerk. Soms heb ik het gevoel dat ik een beetje de druk in Belgie mis... ik hou van goed gevulde dagen en ben zelfs dolgelukkig als ik gestroomlijnd een tram - en busoverstap maak zonder te moeten wachten. "the stress, it's not eeeeeeeeeeaaaaaaaaaaaaasy"...

Extra: gedicht

Dag vriendjes uit België en omstreken,

tijdens mijn stage geef ik ook les aan een ADHD'er. Als ik les aan hem geef, moet ik vaak aan mijzelf denken over hoe ik vroeger was. Gelukkig heb ik de mogelijkheid gehad om mijzelf te kunnen ontwikkelen tot wie ik nu ben, maar misschien krijgt deze jongen niet dezelfde steun en toeverlaat als ik.

Speciaal voor die jongen heb ik dit gedicht geschreven (dat ook mij een beetje omschrijft):



Ik ben
Tja, hoe zal ik het zeggen,
Euhm…
Ik ben mezelf
Ik zit niet stil, gedachten slaan op tilt
Fantasie te koop, voor €1 per stuk
De wereld laat me niet los
En ik blijf achter

Niemand snapt mij, gelooft mij
Een onhandelbaar kind
Gebetonneerd in een gestructureerd bewind

Ben ik dan ook niet een mens
Van vlees en bloed,
Gekleed in shirt en ondergoed?
Ik ben een grote mens
Met een jonge herseninhoud
Overmacht treft me als ik word verweten om mijn gebreken.
Ik voel me vaak alleen, maar trek me aan mijzelf op
Niemand maakt mij kapot, NIEMAND!

Vind een beetje geloof in mij
En ik ben zo trouw als een hond
Anders Denken Hopen Drang
Ik verlang
Naar een bank waar ik mezelf kan zijn
Zonder dat andere mensen me bekijken, verwijten

7 tot 11 april: stage awa!

De vakantie is gedaan, leve de stage! De vakantie deed deugd, maar toch snakte ik wel terug naar de opgewonden gezichtjes van de leerlingen wanneer die rare blanke man terug voor de klas staat. Wat staat me allemaal te wachten? Wie weet, wie weet...

Maandag moet ik geen les geven, dus stel ik me beschikbaar als vervangleerkracht. Dit doe ik om 3 redenen: doordat ik vervanglessen geef, kan ik mijn basiscompetenties beter behandelen. Daarnaast hebben de leerlingen ook heel veel vragen over vanalles en nog wat, die ze dan tijdens deze les mogen stellen. Maar natuurlijk doe ik het ook om extra uren te verkrijgen :).

Hoe zit zo'n vervangles van Maarten in elkaar? Ik geef de leerlingen de kans om de eerste minuten van de les alle vragen op te schrijven die ze maar hebben over mij, België, geschiedenis en/of aardrijkskunde. Nadat ze een aantal vragen hebben opgeschreven, mogen ze deze aan mij stellen. Ik beantwoord de vraag, maar ga er dan verder op in door andere leerlingen bijvragen te stellen, leerlingen hun mening te geven, ...

Ik merk dat de meeste vragen gaan over global warming (het woord "broeikaseffect" kennen ze hier niet) en over het heelal. Voer voor mijn brein!


Dinsdag geef ik echt les, namelijk over voeg- en werkwoorden. Uitermate saai en veel te gemakkelijk voor een tweede jaar (voorbeeldoefening: gebruik zodat en omdat in de juiste zinnen...). Ook kreeg ik tijdens mijn lessen bezoek van iemand van de lokale lerarenopleiding die mij pedagogische en didactisch kwam observeren. Het resultaat was zeer goed (op enkele opmerkingen na) en ze zei dat ik met gemak een 17-18 op 20 zou kunnen halen. Jammer genoeg weet ik dat dit cijfer in België genuanceerd wordt.


Woensdag ben ik weer vrijgesteld van lessen. Toch ga ik naar school om terug vervanglessen te geven. Maar men snapt dat je niet altijd een les "vragen stellen aan meneer Maarten" kan houden. Dus had ik een aantal spelletjes voorbereid (waaronder het "Rad van Suriname"). Ik speelde Walter Capiau en zijn lieftallige assistentes (Aurore, Bé, Els, Déborah, Valérie, Zoë, ...) tegelijkertijd.


Donderdag was het terug tijd om les te geven. Ik gaf een nieuwe les rond voegwoorden (nu in het 3e jaar) en sprak tijdens een vervanguur over Hendrik Conscience en Hugo Claus.
"Waarom over die twee beginnen", denken jullie. Wel, in de bibliotheek van mijn school staat een verzamelbundel van Conscience (met "De leeuw van Vlaanderen", "Boerenkrijg" en "Jacob van Artevelde"). Ik had hem even verteld over de Guldensporenslag en de Brugse Metten.
Daarnaast haalde ik ook even Hugo Claus aan. Ik had het niet over zijn literaire werken, maar over zijn vrijwillig gekozen dood, euthanasie (iets dat ze hier in Suriname niet kennen). Ik vertelde hoe euthanasie werkt (jaja, ik weet het, meestal met dodelijke gevolgen :D), maar ik vertelde rond de wetgeving, de voorwaarden, ... Ik vroeg ook of zij het goed vinden dat iemand een einde kan maken aan zijn leven als hij ontzettend veel pijn lijdt. De leerlingen waren verdeeld in hun mening (ze zijn dan ook vaak godsdienstig opgevoed). Heel interessant allemaal!

Vrijdag moest ik niet naar school, en ging dus ook eens niet naar school (de eerste keer in mijn hele stage). Ik werkte voor mijn eindwerk, leerintenties en een taak van geschiedenis.
's Avonds ging ik voetballen met de secretaris van mijn school. Hij heeft me ook al een paar keer bij hem thuis uitgenodigd. Ik ben doelman tussen allemaal oude Hindostanen waarvan de meesten niet weten dat een bal 2 kanten heeft (een binnen- en buitenkant). Voetballen in Zuid-Amerika, wie kan dat zeggen? IK!!

4 tot 6 april: rustig, rustig...

4 april slapen we goed uit van onze late uitstap naar de Havana Lounge (wat wil je ook, als ze pas rock beginnen draaien rond half 4 en dan nog slechts 2 nummertjes), waardoor we in de voormiddag niet veel waard zijn. In de namiddag ben ik al terug goed wakker en stort me op de afwas. Als een echte kuisvrouw (of zoals hedendaagse jobstudenten deze naam van vakantiewerk op hun CV'tje graag invullen als "cleaning manager") begin ik als een bezetene af te wassen en te wassen. Helaas was ik vergeten dat Stephane nog in zijn bed lag en zijn REM-slaap hard verd verstoord door de wasmachine-, afwas- en muziekgeluiden.

's Avonds gingen we naar Broki voor onze 2e les salsa. Vandaag begonnen we met een partner te dansen. Om de koppeltjes te vormen, moesten de mannen aan de ene kant van de zaal staan en de vrouwen aan de andere kant. Niets speciaal, zou je zeggen. Wel speciaal als je zeet dat er maar 5 mannen waren en 30 vrouwen. Ik voelde me heel even een stukje biefstuk in de slagerij dat oogluikend werd gekeurd door 30 vrouwen. Arm biefstukje.


Zaterdag 5 april had ik een slechte nacht achter de rug en bleef ik tot 12u in mijn bed liggen. Ik pakte de draad weer op en maakte mijn eerste deeltje van mijn eindwerk af. Ik was best fier op mijn voorlopig deeltje van het schriftelijk verslag van mijn eindwerk, dat we besloten te gaan eten bij Sarinah's (10 euro voor lekker eten: voor die prijs kan je zelf niet koken (cfr. Colmar)).
Tenslotte gingen we 's avonds op pad in Paramaribo en bleven we hangen bij en cafe waar een party aan de gang was. Ik amuseerde me op plat water en Sprite, want het eten van vanmiddag was me niet goed bevallen.

Zondag was ik niet veel waard door die maagkrampen en begon ik rustig aan mijn tweede deel van mijn eindwerk. Ik ging in de middag naar het zwembad, waar ik me als Fred Deburghgraeve voelde en wel 32 baantjes trok. Mijn crawl is geevolueerd tot een goede baksteenslag ;).

Volgende week begint de stage terug, ik sta al te popelen!!!

2 en 3 april: een beetje officieel wezen

Wat een luxe! Slapen in een groot bed en zalig slapen, kan het nog beter? Ik sta fris en actief op, want er staan vandaag een aantal officiele zaken op het menu.

2 april vertrekken Stephane, Ben en ik naar Paramaribo city om naar het districtcommmisariaat en en Belgisch consulaat te gaan. Met Stephane achterop mijn fiets (zijn ketting was gesprongen) pomp en puf ik me naar de stad. Maar na een kort gesprek met het secretariaat (3 vrouwen in een kot van 1m op 2, lekker gezellig) van het districtcommisariaat wordt duidelijk dat de districtcommisaris afwezig was. Niemand wist waar hij was...
We trokken (in mijn geval met Stephane achterop: sleepten) verder naar het Belgisch consulaat, waar we vriendelijk werden onthaald en onze gegevens van ons verblijf moesten geven.

In de namiddag werkte ik voor mijn eindwerk (Nacht van de Muze) en gingen we even sportief wezen; ZWEMMEN!!! Ik trek een 15-tal baantjes en merk op dat mijn crawl eigelijk een halve baksteenslag is.


3 april trokken we met goede moed terug naar de districtcommisaris, en we hadden geluk: hij was terug (de verloren zoon). Hij sprak met ons zoals de gemiddelde Surinamer dat doet: over koetjes en kalfjes, stage, indrukken, ... Hij gaf ons ook nog een verhalenbundel en wenste ons nog veel succes op de stage. Vriendelijke man!
In de namiddag werk ik verder aan mijn eindwerk en gaan we 's avonds uit naar de Havana Lounge. Rustig, rustig, zouden de Surinamers zeggen.

1 april: compensatietrip

Vandaag vertrekt mijn moeder terug naar België, maar ze gaat niet weg vooraleer ik haar toch een deel industrie en natuur heb laten zien. Ik regel een taxi naar de luchthaven, maar ik laat hem 3u vroeger komen om mijn moeder nog langs allerlei industrie en natuur in de buurt te rijden. We rijden langs het Clarence Seedorfsportcomplex (een gebied volledig op poten gezet met geld van de met Surinaamse roots Nederlandse voetballer Seedorf) door naar Paranam, het grootste bedrijf in Suriname.

Paranam zorgt voor de basisstof van aluminium en wordt zo verscheept naar Europa. Het complex doet een beetje denken aan Katoennatie in België, maar dan wel iets primitiever (veel vuil, stof en roest).

Waarschijnlijk is de werksfeer in Paranam veel beter dan in Katoennatie (en geloof mij, ik heb als jobstudent in Katoennatie gewerkt en het was echt niet plezant).

We rijden door via Paranam naar de luchthaven, maar stoppen nog bij een paar mooie plaatsjes.

De taxichauffeur (Bryan) bezorgt ons mooie momenten door ons naar een oud en nieuw ontginningsgebied van bauxiet te brengen. We mogen wel niet ter plaatse foto's nemen, maar vanop afstand mag alles in Suriname :). Je ziet op de foto mij op een buaxietsteen poseren.

Als kers op de taart neemt Bryan ons mee naar het tropisch regenwoud, dat doorkruist is met primitieve wegen. De foto hieronder is daar een perfect voorbeeld van. Mijn moeder is zichtbaar blij.

Ik neem rond kwart na 1 afscheid van mijn moeder, en ze bevestigt dat ze deze ochtend zeer leuk en mooi vond. Het doet deugd om de miserie van gisteren toch even te doen vergeten door de bevredigende woorden van mijn moeder. De schoonste naam op ’t wereldrond… De schoonste naam in ieders mond?

Ik ga 's middags nog wat zwemmen en slaap vanavond eindelijk alleen in een groot bed! Ik knuffel mijn pluchen leeuwtje eens goed vooraleer ik ermee in slaap val.

31 maart: een klootzak kan alles verpesten

31 maart moest mijn dag worden. De dag dat ik bewijs dat ik kan plannen en vertrouwen schenken aan de juiste personen. De dag dat mijn moeder een van de meest schitterende dagen van haar leven kon beleven. Het is jammer genoeg anders uitgedraaid...

VOORAF: ik had een trip naar het regenwoud geregeld met een touroperator waarmee ik al 3 tripjes had gedaan. Elke voorgaande trip was verzorgd en leuk. Daarom gaf ik hem mijn vertrouwen voor deze unieke trip voor mijn moeder en mijzelf te regelen. Hij beloofde ons een dag vol met industrie, houtkap, zagerijen, stuwdammen, tropisch regenwoud met de daarin verscholen fauna en flora.

We staan 's ochtends vroeg op (rond half 8), want hij zou mij rond 8u bellen waar we gingen vertrekken. Half 9 en nog altijd geen telefoon ontvangen. Ik bel hem op en hij zegt dat hij me meteen ging terugbellen. Half 10 en nog altijd geen telefoon ontvangen. Ik word onvoorstelbaar pissig en beslis samen met mijn moeder hetzelfde te doen als hij deed met ons: hem in de steek laten. Mijn dag, de dag dat mijn moeder het toppunt van deze vakantie zou beleven volledig verkloot door die klootzak!

We besluiten in extremis maar naar White Beach te gaan, een kunstmatig aangelegd strand waar je rustig kan genieten van het uitzicht en de natuur. Maar dit weegt helemaal niet op tegen de trip die ik al 3 weken in gedachten had.

(Mijn excuses voor het taalgebruik, maar het is en blijft een persoonlijke blog, en dan weten jullie tenminste hoe ik me voelde tijdens dit moment).

's Avonds ga ik met mijn moeder eten, en ik kan de ontgoocheling van haar gezicht aflezen. Ik sta machteloos tegenover de bepaalde lakse regels die sommige Surinamers toepassen op toeristen.

Ik ga hem nog goed terugpakken, wees daar maar zeker van!

Hieronder heb je foto's van White Beach (waaronder ik met een piepklein schattig poezeke)

27 tot 29 maart: als de kat van huis is ...

... blijf ik nog altijd een brave jongen!

Ik kijk op de kalender en het is 27 maart. Mijn moeder vertrekt vandaag voor 3 dagen naar het westen van Suriname, samen met het IOL. Ik wuif haar uit en kruip terug in bed. Doordat mijn moeder met de ventilator slaapt, krijg ik de koude gloed van ijzige lucht over mijn bewete lijf heen. U raadt al wat dat betekent: lichte verkoudheid, bijgestaan door een gloed van slijmen in mijn keel.

's Middag ga ik samen met Stephane en Ben zwemmen en genieten de overige zwemmers van mijn capriolen op de sprinkplank (salto duik op zijn Maartens, je kan er wel een beeld bij schetsen :D).

's Avonds zijn Stephane en ik getuige van een soort carnaval door de straten van Paramaribo. Het is mooi om te zien, maar de optocht is meer een concurrentiestrijd tussen de diverse GSM-providers die proberen zoveel mogelijk groepen te sponsoren.

Later op de avond gaan we terug naar de Havana Lounge, waar we ons weer amuseren op goede muziek. HOERA!

28 maart volgt de afterparty: we zijn allemaal kapot van het feestje gisterenavond, en besluiten dat we waardeloos zijn en dat we ons schoolwerk niet mogen onteren door in deze toestand aan onze taken te werken. We gaan rustig zwemmen en uit eten. Een rustige dag, niet meer en niet minder.

29 maart werk ik voor school. Ik verbeter mijn examen geschiedenis en vervolledig mijn taak van AGV. Ik werk goed door en verricht goed wat werk, want 's avonds zijn we getuige van een grandioos spektakel. De reggae-artiest Ritchie Spice treedt op in het Flamboyantpark, en hij is ontzettend populair in Suriname. Minstens 1000 man is getuige van een schitterend concert met een fantastische sfeer, en wij waren erbij :). Zie hieronder de foto's.

Morgen komt mijn moeder terug. Ik kijk reikhalzend uit naar mijn geplande trip voor haar naar het regenwoud, met industrie en natuur!

25 en 26 maart: Personal guide part III

25 maart gids ik mijn moeder rond in Paramaribo stad. We bezoeken de centrale markt, de Waterkant, ... Mijn moeder schrikt van het vuil in de stad. Het is inderdaad markant hoe smerig sommige hoekjes zijn. Fietsen, petflessen, kleren, rotte vissen, ... alles gooien ze maar in het water. Bij laagtij is het zeer goed zichtbaar hoe vuil het wel is...

We kopen een paar groeten en fruit op de Centrale Markt voor een echte koude schotel voor morgen klaar te maken, jammie!

's Avonds gaan we bij Sarinah's eten, een Indisch-Indonesisch restaurant met ontzettend lekker eten. We hadden afgesproken met een KdG-docente voor het kleuteronderwijs.

26 maart fiets ik met mijn moeder langs verschillende mooie plaatsjes, maar helaas kregen we te maken met een lekke band. Weg voorbereide dag! Gelukkig was onze huisbazin zo vriendelijk om mijn moeder en ik rond te rijden doorheen Commewijne, ten oosten van Paramaribo. Het gebied was vroeger bekend om zijn vruchtbare plantages en koloniale uitbuiting, maar is nu een beetje verwaarloosd. Vele superrijken vestigen zich hier, al dan niet met drugsgeld.

Ik neem zeker 200 foto's van het gebied, kijk je ogen maar uit bij de volgende foto's!

Morgen vertrekt mijn moeder met de lokale lerarenopleiding naar Nickerie, en kan ik rustig (een rasecht Surinaams woord :D) werken voor school.

Hier heb je een paar foto's van het prachtige Commewijne, een mix van pracht en miserie.