24 maart: Personal guide part II

Maandag 24 maart vertrek ik met mijn moeder op de Breakfast-cruise van een lokale tourgids. Ik had deze al eens meegemaakt, maar ik vraag aan de kapitein (als je de bestuurder van een bootje van 3 meter op 10 al 'kapitein' moet noemen) om wat dichter bij de industrie te varen. Gelukkig komt er net een containerschip langs en trekken we "iel schoewn fottoos" :).



In de namiddag gids ik mijn moeder rond in Paramaribo "tourista" (langs de Palmentuin, Fort Zeelandia, Waterkant, ...). We komen een aantal Hollanders tegen in typisch beige short, stapschoenen, Kodak rond de nek, een mottige klak op de kop, een poepzakje (waarom noemen ze het poepzakje als je het op je buik draagt?) en een rugzak (waarschijnlijk volgesjouwd met eigen boterhammen met pindakaas). Belachelijk en idioot trekken ze door de stad die hun voorouders hebben uitgebuit. Wij Belgen (ik en mijn moeder) genieten in stilte bij een markoesasap.

's Avonds kookt mijn moeder echt Vlaamse kost (peekes en erwtjes, vereenigd met een biefstuk of een kotelet, afgerond met een pannenkoek met crème glaçe. Wat is het fijn om met je moeder in Paramaribo te zijn!

22 tot 23 maart: Persoonlijke gids van Zij die mij op deze wereld heeft gezet

22 maart is het Holi Phagwa, nieuwjaarsfeest van de Hindostane bevolking. Ze vinden het plezant om kwade geesten te verjagen met poeder en met water aangelengde verf. Ik wil natuurlijk gretig meedoen en koop mij een flesje van het befaamde "Phagwa Powder".
We gaan met een hoop Belgen naar de Palmentuin, waar we andere stagiaires en een extreme minderheid van Hindoes volkladden met gekleurd poeder. Waar waren de Hindostanen? Die waren zo slim om op het warmste van de dag binnen te blijven, want het poeder brandt op je lijf door de zon. Slimme Hindoes, domme Belgen (hebben de Nederlanders dan toch gelijk?).
Ik ga naar de luchthaven en haal mijn moeder op. In de taxi naar huis klampt mijn moeder zich stevig vast aan de zetel omdat men hier links en redelijk roekeloos rijdt (zie dag 1). Haar houding en gezichtuitdrukking doet me denken aan mijn eerste rijlessen met mijn moeder naast me.
We gaan nog even vlug eten bij een paar Belgen om dan snel onder de lakens te kruipen. Ik slaap met mijn moeder in een twijfelaar. Lekker gezellig met de vriendin, maar met de moeder is het andere koek.

23 maart worden we uitgenodigd door de secretaris van mijn stageschool om bij hem te komen eten. Na een moeilijke rit (de chauffeur wist langs geen kloten waar we moesten zijn) komen we toch heelhuids aan. Daar genieten we van een zeer uitgebreid voorgerecht (ik had het voorgerecht aanzien als het eten en zal propperstevol) en dan nog van een groot hoofdgerecht. Voldaan nemen we afscheid van de toffe voormiddag en gaan we even slapen. om bij hem te komen eten. Na een moeilijke rit (de chauffeur wist langs geen kloten waar we moesten zijn) komen we toch heelhuids aan. Daar genieten we van een zeer uitgebreid voorgerecht (ik had het voorgerecht aanzien als het eten en zal propperstevol) en dan nog van een groot hoofdgerecht. Voldaan nemen we afscheid van de toffe voormiddag en gaan we even slapen.

's Middags neem ik mijn moeder mee op fietstocht door mijn wijk, maar door Pasen is alles gesloten. Ik laat haar o.a. mijn stageschool zien.
De dag wordt afgesloten met een Sunsetcruise op de Surinamerivier. De zon zien verdwijnen achter het regenwoud heeft wel iets pittoresk, maar ik geniet evenveel van de kroketten die werden geserveerd aan boord.

20 tot 21 maart: be prepared: mama komt eraan

Mama komt, nog een paar dagen afwachten... en dan kan ik eindelijk gids spelen, terwijl mijn moeder normaal deze rol op zich neemt. Maar om de 10 dagen mamatijd voor te bereiden, moet ik nog eerst een beetje genieten van een mamaloze maart(en)week.

Donderdag houden we een rustdag, het is echt veel te warm (35°), en we gaan naar het zwembad. Door mijn capriolen op de zwemplank breek ik bijna mijn been, maar wie maalt erom? Ik ben een spring-in't-veld, oftwel een sprinkplank-in't-water.

's Avonds gaan we voor het eerst echt uit. Stephane, Ben en ik trekken naar een rustige club, de Havana Lounge. Als echte Belgen vermijden we de drukte en arriveren we om 12 uur in de club. We hebben geluk: de club wordt rond 1.30u afgesloten voor nieuwe feestgangers. We genieten van vooral reggae en hiphop, maar ook van een streepje rock en zelfs van The Prodigy. ADHD-muziek in Paramaribo, HOERA!

21 maart slapen we een beetje uit (tot 10u), om onze kleine kater weg te plonsen in het zwembad. Daar blijven we de hele dag liggen en praten, maar vooral rutig in zwijm vallen.

Stephane en Ben leggen het voorstel op tafel om op restaurant te gaan eten, maar ik ontdek dat ik te weinig geld heb. Ik besluit dus naar huis te gaan en voor mezelf te koken. Inventief als ik ben doorzoek ik alle mogelijke kasten naar potentieel eten. Ik maak het volgende gerecht klaar:

WAARSCHUWING!! DE VOLGENDE ZINNEN KUNNEN NEGATIEVE GEVOLGEN HEBBEN VOOR UW GEZONDHEID!! GELIEVE BIJ BLIJVENDE LETSELS NAAR EEN SPECIALIST IN UW BUURT TE GAAN, MAAR GELIEVE MIJ VOORAL NIET AAN TE KLAGEN!!!

Mijn eten voor die avond: klaargemaakte bami overgoten met pikante saus, vereenigd met twee worsten, bijgestaan met een hoopje mayonaise en tenslotte vervolledigd met een broodje. Ik zweer u: Het ziet er smerig uit, maar het is echt lekker! Probeer het wel enkel klaar te maken als je niet anders kan :).

Morgen komt mijn moeder langs. Ze blijft tot 1 april, maar ik zal haar persoonlijke gids zijn doorheen haar reis in Zuid-Amerika.

17 tot 19-3: Geschiedenis en mamsie

Mijn moeder komt deze week! Voorbereidingen, afspraken, kuisen, wassen, afwassen, ... Het huis moet piekfijn in orde zijn, want ook al ben je 6000 km weg van huis, toch willen ze zich nog bemoeien met je leven (smeer je goed in, zet een pet op, blablabla...). Goed bedoeld, en daar ben ik haar ook dankbaar voor.

Ook heb ik voor het eerste met mijn voet uit het bed (en dus zonder muggennetbescherming) geslapen. De gevolgen ziet u hier:

17 maart ga ik naar mijn stageschool om het einde van het tweede kwartaal te vieren. Rond 10u kondigt de leerkracht van 1.D aan dat er hapjes voorzien zijn. Ik had iets in gedachten als toastjes met preparé en/of kip curry (mijn god wat mis ik mijn geliefde toespijs), maar wat krijgen ze voorgeschoteld: 3 (!) gefrituurde kippenbouten van de Kentucky Fried Chicken met een berg frieten. OM 10u 'S OCHTENDS!!! Ik krijg een halve kip en 3 wakke frieten binnen, terwijl alle kinderen hartig smullen van het gefrituurde kieken met frieten zo slap als een cuuryworst.
Tegen de middag bel ik naar mijn touroperator om een trip voor mijn moeder te regelen. Ik vertel hen dat mijn moeder dus zot is van alles wat met aardrijkskunde te maken heeft en ze dus daarrond een trip moeten voorzien. Ze doen hun best, en ik ben er ook van overtuigd dat het een fantastische trip zal worden.
Ook regel ik een aantal kleine tripjes, zoals een bootvaart op de Surinamerivier bij zonsop- en ondergang. Wat ben ik toch een lieve zoon, niet?

18 maart woon ik samen met Stephane een oudercontact bij. Geen regeling per uur zoals in België, maar gewoon naar de klas komen en hopen dat je eerst bent. Vergelijk het met een beenhouwer: ticketje trekken en wachten op je beurt.
De gesprekken duren gemiddeld 5 minuten. De meeste leerlingen presteren goed, maar 1 ouder vindt het raar dat haar kind lage cijfers haalt. Ze beschuldigt op een onrechtstreekse en eufemistische manier de leerkrachten van de desbetreffende vakken. De leerkracht blijft zeer beleefd en verwijst haar door naar de vakleerkrachten waar het kind lage punten bij heeft. Zal ik dit ook ooit meemaken in mijn carrière? Beleef het mee in een volgend avontuur van Maarten!!

19 maart begint het echt werk: geschiedenis. We moeten een examen opstellen voor een jaar naar keuze. Stephane en ik besluiten voor het 3e jaar te gaan en storten ons op de standenmaatschappij, Karel de Grote en de landbouwsamenleving. Tijdens het werken begint onze kleinste hond onophoudelijk te blaffen. We maken hem een beetje nat en hij houdt voor de rest van de avond zijn bakkes.

Het resultaat mag er zeker zijn, maar het kost bloed, zweet en tranen om alles mooi te schematiseren. Ik ben namelijk een nul in het werken met tabs en dergelijke, en behelp me met lettertype 1 om alles netjes onder elkaar te krijgen. Het resultaat telt, niet het proces :). Ik werk door tot half 2 's nachts (lang leve ADHD!!!) en ga met een bevredigend gevoel slapen. Slaapwel!

15 en 16-3: zwemmen en internet

15 en 16 maart was even rustig voor Stephane en ik. Het droogseizoen is aangebroken en weegt zwaar op onze schouders. Voor de Surinamers kan dit misschien de hemel zijn, voor blanke Belgen is dit echt wel een dorp net voor de hel (ooit al een zon loodrecht op je kop gehad? Dan weet je waarover ik het heb...)

De 15e gaan we zwemmen en maken we rustig onze planning voor de paasvakantie. Er moet inderdaad hard gewerkt worden hoor! Geschiedenis, aardrijkskunde, AGV, ... zoveel dat je echt niet mag laten slabakken.

We genieten van een Parbo Chiller voor €1,25 en beseffen dat onze conditie echt niet in orde is (na 50m zwemmen was ik al kapot. Ik ga meer zwemmen!!!)

16 maart voel ik me niet super en geef Stephane en co. de toestemming om zonder mij weg te gaan naar Braamspunt :). Ik wacht dapper alleen in huis op de internetman, want na 3 weken zou hij eindelijk komen. En hij kwam nog ook! Eindelijk kan ik bevredigend de actualiteit volgen op VRTNieuws en destandaard.be.

's Avonds genieten we van frieten met gebakken kip. Jammie!

10 tot 14-3: Stage en (EINDELIJK!) zwemmen

Na de vermoeiende trip naar het tropische regenwoud begint het echte werk opnieuw: stage. Ik geef 5 lessen Nederlands en een zestal vervanglessen. De leerlingen beginnen me gewend te geraken (dag meneer Maarten!!!) en ik vind mijn stage met de dag plezanter worden. De leerlingen apprecieren mijn didactische en pedagogische aanpak, en ze werpt vruchten af: de klassen die ik onder mijn hoede heb, werken al sneller dan in het begin.

Ik had van deze week ook gebruik gemaakt om wat foto's te nemen van mijn school. Meer volgen er volgende week:





Een gemiddeld klaslokaal in mijn school: veel zonlicht, geen ramen, normale banken, een bord, een lerarenlessenaar en een vuilbak. Sober maar voldoende.



De leraarskamer: mooier dan de gemiddelde leraarskamer in Belgie: veel kleur, banken in U-vorm gezet, kasten, een koelkast, lavabo, prikbord, krijt, papier, en het mooiste heb ik nog niet vernoemd:
op het prikbord hangen 2 opmerkelijke affiches: hoe je je als vrouw kan controleren op borstkanker (met foto's) en een blad met hoe je een gezonde geest in een gezond lichaam creeert (met invloeden van de hindostane godsdienst). Ik vind het prachtig en ook verbazend dat dit in een lerarenkamer hangt. Het zou niet misstaan in een Belgisch model!






Onder mijn hoede zijn de leerlingen gedisciplineerd, braaf, stil, ...







Maar even de boel op stelten zetten kan natuurlijk nooit kwaad!

Vrijdag ontdek ik het zwembad in mijn disctrict. Wat doet het deugd om te zwemmen, zeker als je weet dat het mijn eerste sportprestatie is van mijn huidig verblijf. Dit ga ik minstens 20x per maand doen!

In het weekend wordt niets speciaals gepland, en volgende week wordt er gewerkt aan schooltaken zoals mijn eindwerk, AGV, didactiek, aardrijkskunde... Tijdens de vakantie (die hier iets vroeger begint door het nieuwjaarsfeest van de Hindoes) zal ik zeker niet stilzitten!

8 en 9-3: Uitstap (DEEL 3): een schattige schande

Na mijn trip van gisteren ben ik hard verbrand. Ik had vannacht een Dafalgan genomen om de pijn te verzachten, maar mijn schouderopperhuid is ten dode opgeschreven.

We staan op rond half 9 en vertrekken dan naar een authentiek (tja, veel strooien hutjes, maar wel elektriciteit, accu's en GSM's) Indiaans dorp. Daar kunnen we kralen, kettingen en oorbellen kopen. Veel interessanter als je meer oestrogeen dan testosteron in je lichaam hebt zitten, maar het is wel vreemd om te zien hoe de mensen hier wonen. Tussen het vuil en de stinkende honden en in extreme armoede, maar toch hebben de jongeren allemaal een GSM en een iPod...

Op de foto hiernaast zien jullie een schattig klein indiaantje in een hemdje

op de schoot vna zijn groo0tmoeder. Weeral veel interessanter als je meer oestrogeen dan testosteron in je lichaam hebt zitten :).

Daarna trekken we terug naar de verblijfplaats om te eten (kip met rijst voor de 4e keer op rij...) om daarna een unieke gebeurtenis mee te maken.

We trekken naar de buren, die allemaal een bijverdienste als stroper/exporteur van tropische dieren hebben. Wat krijgen we te zien: een piepjonge jaguar! Opperschattig!! We mogen het vasthouden en aaien (ik ben de enige die er een beetje in slaagt het diertje in bedwang te houden, lang leve jarenlange training met mijn katten!), maar dan kom ik te weten hoe het beestje hier is terecht gekomen.

Toen de moeder ging jagen, heeft de huidige eigenaar van het

diertje het uit zijn nest geplukt. Hij wilt het grootbrengen om daarna door te verkopen aan de meest biedende Europese zoo.
Geld, geld, GELD!!! Ocharme het kleine diertje, dat een zielige toekomst te wachten staat. Het is zelfs een beetje wraakroepend...

Hiernaast zien jullie als toppunt de "verblijfplaats" van het diertje: in een ton met 50 cm diameter, verroest, met een bakje vuil water.

Daarnaast zien we ook nog een aapje dat ook tot de export gedoemd is. Een klein aapje dat bij zijn reacties en geschreeuw meer iets van een duivel dan van een aap had.

Wat moet ik hierbij nu denken? Ik heb geleerd dat je je in beide situaties moet plaatsen, en niet enkel in die van jezelf. Het is voor ons Westerlingen schandalig dat deze diertjes bruut worden ontvoerd om dan voor grof geld te worden doorverkocht, maar anderzijds hebben deze mensen ook niets anders van inkomsten. Ze doen dit om te overleven, niet om rijker te worden. Al heb ik zelf de intentie om te denken dat deze "exporteur" het puur deed om zich te verrijken, en niet om te overleven.

Je kan zelf kiezen welke stelling je inneemt, ik hou me verstandig afzijdig.

Tenslotte vertrekken we 's nachts in het tropisch regenwoud om een aantal dieren te bekijken. Onze gids is een voormalig stroper en kent de knepen van het vak. Hier zie je wat hij allemaal gemakkelijk heeft kunnen vangen:

Over zondag valt er niet veel te vertellen. We vertrekken terug naar Paramaribo in de gietende regen van 's ochtends tot 's avonds. Stephane en ik bestellen een pizza en gaan meteen slapen.

7-3: Uitstap (DEEL 2): Blanche Marie en de ontmoeting met de loodrechte zon

Ken je de zon? Die gloeiende heliumbol in de hemel? Indien ik kon, omwindde ik hem met een koude compress! De gevolgen van zonnebrand zijn moordend en gevaarlijk, zeker in de evenaarsstreek, waar de zon op de middag inhet topje van de hemel staat, om dan haar stralen recht op mijn schouders te sturen! Vervloekt zij deze zon!

We vertrekken 's ochtends (9u) richting de Blanche Marie watervallen. De trip is een dikke 3u met de auto over de bauxietwegen dwars doorheen het tropisch regenwoud. Onderweg kan ik een aantal mooie foto;s nemen voor mijn taak van aardrijkskunde over het tropisch regenwoud, en ik trek toevallig wel een van de beste foto's uit mijn leven zeker! Ziehier het perfecte voorbeeld van een foto met veel informatie die ook emoties oproept bij de gemiddelde geograaf:

In de verte de omgehakte tropische boomsoorten, met in de voorgrond een lokale arbeider, rijdend met een gigantische kettingzaag op zijn schoot over een erbarmelijke bauxietweg. World Press Photo :).

We komen aan bij de watervallen van Blanche Marie. Prachtig geerodeerde rotsen waar het water bovenaan rustig zijn gang gaat, maar eens het de lokroep van de zwaartekracht heeft gehoord, stort het met een grote kracht naar beneden om de rivierbedding het leven zuur te maken.

Maar door de grote kracht van het water (waterkracht is echt totaal onderschat), spoelt de zonnecreme van mijn lichaam en verbrand ik zwaar eerstegraads van mijn linker- tot rechterschouder. Pijnlijke ervaring, zeker als je weet dat we in hangmatten slapen, en je dus op je rug moet liggen.

Onderweg naar huis maak ik nog een aantal foto's, waaronder de volgende foto:

Morgen trekken we naar een indianendorp en maken we kennis met een aantal lieve beestjes. Ik verzeker jullie: jullie zullen een dubbel gevoel hebben...

6-3: Uitstap (DEEL 1): van Paramaribo naar Apura

Donderdag vertrekken we heel vroeg (8u) vanuit Paramaribo naar Nickerie (in het westen van Suriname). 4u over een gammele baan met een roekeloze chauffeur: het is een komische, maar geen toeristische aanrader. We komen aan in Nickerie rond 12.30u, waar we de lokale markt bezoeken en een paar plaatselijke loempiatjes eten (1 loempia voor 1 SRD (0.25 euro)? LAAT MAAR KOMEN!) We worden rond 16u naar een speedboot gebracht en vliegen voor 2,5u over het water richting Nickerie, waar we rond half 8 aankomen. Onderweg heb ik een aantal mooie fotootjes kunnen nemen, waar mijn trouwe bloglezers ook van kunnen genieten.

We stellen onze hangmatten op klamboe (muggennet over hangmat) op en genieten van de pracht van ongerept oerwoud. We kunnen de melkweg zien, duizenden sterren, maar het mooiste moest nog komen:

Rond half 11 's avonds gaan we aan het water zitten, met de duizenden sterren boven ons hoofd en de ontelbare dieren rond ons heen die ons bespieden met hun reflecterende ogen. Plots, het gebrul van een groep brulapen aan de overkant van de rivier: een sinister geluid, klinkt als een zeer lange en laagtonige trillende boer, maar je zou eens moeten weten welke primitieve gevoelens dit bij je oproept. Officieel: het mooiste moment uit leven (voor zover ik al leef :D).

Extra: de eerste foto's!!!

Op verschillende berichten vind je nu veel foto's! Ik heb ze geuploaded en bij de juister berichten geplaatst. Ga maar eens kijken en ontdek de pracht van Suriname!

De volgende berichten zullen meer foto's bevatten.

Gegroet!

3, 4 en 5-3: Stage

Maandag trek ik met een blij gevoel (aja, mijn maag prutteldeniet meer tegen na mijn avontuur met de vervallen bitterballen) naar de school. De directeur ontvangt me hartelijk en praat met me over de geschiedenis van Suriname. Hij weet echt onvoorstelbaar veel en is ook kritisch voor zijn eigen land. Ik ben echt onder de indruk van zoveel kennis!

De dagen die volgen zijn een beetje normaal, maar 1 les die ik heb gegeven springt wel in het oog: een poezieles. "Wat?", zie je die Surinaamse leerlingen al denken :). Ik maak een les rond gevoelens en emoties rond muziek en poezie. De kinderen van het eerste jaar kennen het woord 'poezie' zelfs niet! Ze spreken het zonder trema uit (net zoals ik het hier typ omdat trema's nog moeten uitgevonden worden in Suriname).

De les gebruik ik in het eerste en het vierde jaar. Het is zo interessant om de persoonlijke evolutie en groei van de leerlingen te zien. En het is ook duidelijk merkbaar: de gedichten die ik gebruik rijmen niet, bevatten beeldspraak en Nederlandse (lees: Vlaamse) (werk)woorden die ze hier niet begrijpen. Maar dit gebeurt ook in Belgie.

In mijn les lees ik eerst een gedicht van Hans Andreus voor, waarna ik met de leerlingen spreek rond het thema van het gedicht. Ik stel (natuurlijk) de juiste vragen om zo hun beginsituatie te kunnen inschatten (lezen ze zelf poezie, hebben ze er al mee gewerkt, ...).

Daarna laat ik ze naar 4 verschillende muziekfragmenten luisteren. Ze moeten opschrijven waaraan ze denken als ze de muziek horen. Boudewijn de Groot, Dr. Dre, Dire Straits en zelfs Milk Inc (voor de 50+'ers die dit lezen: Milk Inc is een relatief schrale Belgische dancegroep met als frontman een johnny met een gebit als een flessenopener) doen hun intrede in Suriname!

Daarna laat ik ze werken rond poezie: ze lezen het gedicht en benaderen het gedicht dan vanuit hun eigen emoties: waarover gaat het gedicht volgens jou, verzin zelf een titel voor het gedicht, welke woorden vond je mooi, ...

De les is zeer geslaagd, maar ik merk dat de leerlingen hier weinig hun gevoelens kunnen/mogen uiten. Het is dan ook fantastisch dat ik op het einde van mijn les een leerling hoor zeggen dat hij een gedicht "egoistisch" vindt. Mission impossible accomplished! (voor de 50+'ers die dit lezen: hoera!)

Extra: mijn excuses

Noot van de lokale redactie:

Maarten Dejonckheere wenst zich te verontschuldigen voor eventuele leesproblemen die kunnen voortvloeien uit het lezen van mijn blog. In Suriname gebruikt men namelijk een qwertybord, en geen azertybord zoals in Belgie. Hierdoor is het voor meneer Dejonckheere heel moeilijk om snel zonder fouten te typen.

Meneer Dejonckheere wilt zich alvast verontschuldigen voor de eventuele reacties en gevoelens die bij mensen kunnen opborrelen bij het lezen van zijn avonturen.


2e Noot van de lokale redactie:

Maarten Dejonckheere probeert zoveel mogelijk mensen te informeren over zijn avonturen, maar indien u persoonlijk wilt gecontacteerd worden, kan u altijd mailen naar maarten.dejonckheere@hotmail.com. Vragen als reactie op de blog zoals "Hoe gaat het" en woveel meer zijn heel, hel tof, maar onmogelijk om allemaal te beantwoorden.

Hou dus niet op met reacties te plaatsen, met nieuws over Belgie te vermelden, maar indien u persoonlijke informatie wilt, stuur deze dan naar maarten.dejonckheere@hotmail.com.

Namens Maarten Dejonckheere wordt u bedankt voor het lezen van en het reageren op zijn blog. Doe zo verder zou hij zo zeggen

29-2 en 1-3: Wat een weekend!

Wat een weekend om naar uit te kijken! Zaterdag rustig werken aan allerlei taken (lesvoorbereidingen), om zondag naar Colakreek te vertrekken!

Nochtans begint het weekend slecht: ik had vrijdag in een cafe bitterballen besteld (ik had deze al 2x gegeten en ze waren superlekker), maar nu hadden ze een andere... smaak. Het viel nog mee en ik gaf 1 bitterbal aan Stephane, mijn huisgenoot.
Wat daarna gebeurde, is een half zwart gat: draaierig, misselijk, moeheid, kotsneigingen, ... U raadt het al: voedselvergiftiging! Als je weet dat Stephane 1 bitterbal had gegeten en hij al verschrikkelijke darm- en maagklachten had, moet ik je niet vertellen wat ik heb meegemaakt met een vijfvoud van die substantie!

Ik doe geen oog dicht en besluit niet mee te gaan naar de plantages. Stephane gaat wel mee, waardoor ik alleen thuis blijf. Ik slaap goed uit en besef dat het een kleine voedselvergiftiging heb gehad, maar je moet alles eens meegemaakt hebben awa! Tegen de middag voel ik me alweer topfit en actief (het grote voordeel van ADHD'ers), waardoor ik (en ik som op:) begin aan een grote kuis. Afwassen, wassen, kuisen, vegen, plooien, afkloppen, doodspuiten (mieren), ... Ik voel me een hoogzwangere vrouw in haar 8e maand. Zij krijgen vaak van deze acute aanvallen van kuisheid.

In de namiddag werk ik aan mijn lesvoorbereidingen, en 's avonds gaan we naar een reggaefeestje in het Flamboyantpark: 30 groepen (als het er niet meer waren) die elk 2 nummers spelen en daarna terug afgaan. Wat een hectische, maar amusante avond! Ik les mijn dorst op plat water (ik zuiver mijn lichaam om de laatste sporen van die klotebitterballen weg te spoelen), maar rond middernacht ben ik kapot en ga ik naar huis.

Zondag trekken we voor het eerst naar het binnenland. We rijden via de bauxietweg (een ellenlange oranje weg waarop hout e.d. wordt vervoerd) naar het tropisch regenwoud, waar de gevolgen van roofbouw gevoelig zichtbaar worden: vele kale plekken tussen ongerept en maagdelijk oerwoud. We houden o.a. halt bij een exporteur van slangen en vogels (ooit al eens een anaconda vastgehouden? Ik nu wel!) en trekken naar een indianendorp. Dit is wel zielig: de hoofdman die in zijn tradidtionele gewaad komt vertellen over de tradities, maar ik zie wel een CalvinKlein-ondergoed door zijn kleed, aangedikt met Nike-sportschoenen. Deze Toast Kannibaal-toestanden mogen mij gespaard worden...

Tegen de namiddag komen we dan aan in Colakreek, een soort recreatiepark waar je in gitzwart water kan zwemmen. Het water is zwart door de oxidatie van de bladeren die in het water vallen. Hierdoor krijgen ze een soort Iso Betadinekleur. Maar wat is er een mooie naam: de Colakreek of de Iso Betadinekreek? AHA!

Moe maar bevredigd glij ik onder mijn lakens, die door het zweet een heel zure geur beginnen te krijgen. Ik val in slaap en droom niet, ik hoop. Hopen op even fantastische momenten tijdens mijn verblijf.