Wat een weekend om naar uit te kijken! Zaterdag rustig werken aan allerlei taken (lesvoorbereidingen), om zondag naar Colakreek te vertrekken!
Nochtans begint het weekend slecht: ik had vrijdag in een cafe bitterballen besteld (ik had deze al 2x gegeten en ze waren superlekker), maar nu hadden ze een andere... smaak. Het viel nog mee en ik gaf 1 bitterbal aan Stephane, mijn huisgenoot.
Wat daarna gebeurde, is een half zwart gat: draaierig, misselijk, moeheid, kotsneigingen, ... U raadt het al: voedselvergiftiging! Als je weet dat Stephane 1 bitterbal had gegeten en hij al verschrikkelijke darm- en maagklachten had, moet ik je niet vertellen wat ik heb meegemaakt met een vijfvoud van die substantie!
Ik doe geen oog dicht en besluit niet mee te gaan naar de plantages. Stephane gaat wel mee, waardoor ik alleen thuis blijf. Ik slaap goed uit en besef dat het een kleine voedselvergiftiging heb gehad, maar je moet alles eens meegemaakt hebben awa! Tegen de middag voel ik me alweer topfit en actief (het grote voordeel van ADHD'ers), waardoor ik (en ik som op:) begin aan een grote kuis. Afwassen, wassen, kuisen, vegen, plooien, afkloppen, doodspuiten (mieren), ... Ik voel me een hoogzwangere vrouw in haar 8e maand. Zij krijgen vaak van deze acute aanvallen van kuisheid.
In de namiddag werk ik aan mijn lesvoorbereidingen, en 's avonds gaan we naar een reggaefeestje in het Flamboyantpark: 30 groepen (als het er niet meer waren) die elk 2 nummers spelen en daarna terug afgaan. Wat een hectische, maar amusante avond! Ik les mijn dorst op plat water (ik zuiver mijn lichaam om de laatste sporen van die klotebitterballen weg te spoelen), maar rond middernacht ben ik kapot en ga ik naar huis.
Zondag trekken we voor het eerst naar het binnenland. We rijden via de bauxietweg (een ellenlange oranje weg waarop hout e.d. wordt vervoerd) naar het tropisch regenwoud, waar de gevolgen van roofbouw gevoelig zichtbaar worden: vele kale plekken tussen ongerept en maagdelijk oerwoud. We houden o.a. halt bij een exporteur van slangen en vogels (ooit al eens een anaconda vastgehouden? Ik nu wel!) en trekken naar een indianendorp. Dit is wel zielig: de hoofdman die in zijn tradidtionele gewaad komt vertellen over de tradities, maar ik zie wel een CalvinKlein-ondergoed door zijn kleed, aangedikt met Nike-sportschoenen. Deze Toast Kannibaal-toestanden mogen mij gespaard worden...
Tegen de namiddag komen we dan aan in Colakreek, een soort recreatiepark waar je in gitzwart water kan zwemmen. Het water is zwart door de oxidatie van de bladeren die in het water vallen. Hierdoor krijgen ze een soort Iso Betadinekleur. Maar wat is er een mooie naam: de Colakreek of de Iso Betadinekreek? AHA!
Moe maar bevredigd glij ik onder mijn lakens, die door het zweet een heel zure geur beginnen te krijgen. Ik val in slaap en droom niet, ik hoop. Hopen op even fantastische momenten tijdens mijn verblijf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten