Na een comfortabele vlucht van 9u15min (met een half uurtje vertraging) landen we veilig op luchthaven Pengel, ten zuiden van Paramaribo. Door de hoge vochtigheidsgraad gecombineerd met de tropische temperaturen (we landden om 18u plaatselijke tijd en het is 20 graden Celsius) word ik spontaan zeiknat. Dampend sta ik aan te schuiven voor de visumcontrole, waarna we door mevrouw Rozenblad naar ons huisje worden gebracht.Na een helse rit (men rijdt hier links en redelijk roekeloos) komen we aan in de Hortensiastraat 8 te Paramaribo, waar onze huisbazin, Patricia Tjeeuw-A-Jin, ons staat op te wachten. Zij is een ontzettend lieve vrouw die weet wat er in de wereld rondgaat (meer nieuws hierover morgen).
Ons huisje is echt af! Een kleine opsomming: gasoven- en vuur, potten/pannen/bekers/glazen/bestek/..., tafel/stoelen, 2 zitbanken, toilet, douche met lavabo en een semi-automatische wasmachine. En dan heb ik de kamer nog niet omschreven: 2 meter op 3, ruime kast, ventilatorm openklapbaar raam en een bureau met lamp. Lang leve Tseeuw-A-Jin, hoezee!
Meteen nadat we een korte rondleiding hebben gehad, worden we meegenomen naar een trouwfeest van 2 studenten van onze huisbazin. Daar zijn we getuige van een cultureel spektakel: prachtige gewaden, mooie tradities en symboliek en een priester in een onderlijveke. Tijdens de ceremonie (die ongeveer 2u duurt vooraleer ze officieel getrouwd zijn), worden we aan tafel uitgenodigd om te proeven van de typische Hindoekeuken. Wat we kregen kan ik niet goed omschrijven, maar het was typisch hindostaans: lekker, pikant en met de rechterhand (de linker dient om je gat af te kuisen, nvdr). Ook dronken we gulzig van het water dat we aangeboden kregen, al bleek later dat het water diende om je handen mee af te wassen. Even had ik een post-touristagevoel, maar de volgende dag bleek het reeds loos alarm te zijn. Wel heb ik de kamer kunnen vullen met persoonlijke lichaamsgassen (om het met een eufemisme te zeggen).
Om 1.30u lokale tijd (we waren toen ongeveer 24u nonstop wakker), werden we teruggebracht naar ons huisje. Ik nam nog even een sigaret, keek rond en zag dat het goed was. De eerste dag was er al een om nooit te vergeten, maar mijn hoofd zit al zo vol! Misschien moet ik wat plaats maken in mijn hoofd en een paar lessen van De Roeck in mijn hoofd wissen. Wel heb je ooit, ZE WAREN AL GEWIST!
Ik sleepte me naar mijn bed, pakte nog vlug mijn valies uit, gaf een kusje op de foto van mijn vriendin en kroop onder het dun laken.
Ons huisje is echt af! Een kleine opsomming: gasoven- en vuur, potten/pannen/bekers/glazen/bestek/..., tafel/stoelen, 2 zitbanken, toilet, douche met lavabo en een semi-automatische wasmachine. En dan heb ik de kamer nog niet omschreven: 2 meter op 3, ruime kast, ventilatorm openklapbaar raam en een bureau met lamp. Lang leve Tseeuw-A-Jin, hoezee!
Meteen nadat we een korte rondleiding hebben gehad, worden we meegenomen naar een trouwfeest van 2 studenten van onze huisbazin. Daar zijn we getuige van een cultureel spektakel: prachtige gewaden, mooie tradities en symboliek en een priester in een onderlijveke. Tijdens de ceremonie (die ongeveer 2u duurt vooraleer ze officieel getrouwd zijn), worden we aan tafel uitgenodigd om te proeven van de typische Hindoekeuken. Wat we kregen kan ik niet goed omschrijven, maar het was typisch hindostaans: lekker, pikant en met de rechterhand (de linker dient om je gat af te kuisen, nvdr). Ook dronken we gulzig van het water dat we aangeboden kregen, al bleek later dat het water diende om je handen mee af te wassen. Even had ik een post-touristagevoel, maar de volgende dag bleek het reeds loos alarm te zijn. Wel heb ik de kamer kunnen vullen met persoonlijke lichaamsgassen (om het met een eufemisme te zeggen).Om 1.30u lokale tijd (we waren toen ongeveer 24u nonstop wakker), werden we teruggebracht naar ons huisje. Ik nam nog even een sigaret, keek rond en zag dat het goed was. De eerste dag was er al een om nooit te vergeten, maar mijn hoofd zit al zo vol! Misschien moet ik wat plaats maken in mijn hoofd en een paar lessen van De Roeck in mijn hoofd wissen. Wel heb je ooit, ZE WAREN AL GEWIST!
Ik sleepte me naar mijn bed, pakte nog vlug mijn valies uit, gaf een kusje op de foto van mijn vriendin en kroop onder het dun laken.
1 opmerking:
"wat plaats maken om lessen van De Roeck te wissen..." :-) Die zal je daar in Paramaribo inderdaad niet hard nodig hebben!
Geweldig om te lezen dat alles daar in orde is. Dat is het hier ook: Leterme ligt nog altijd in het ziekenhuis, Club heeft verloren tegen Standard en half België is verstikt door het smogalarm. Je hoort het, je mist niets! :-)
Vergeet daar vooral niet om geweldig te genieten van al het moois, en ook niet om af en toe eens te denken aan de minder gefortuneerden die hun tijd nuttig besteden tijdens leuke lange stages! (op het secretariaat bijvoorbeeld, grrr)
Amuseer je nog!!
Frederik
-------------------
Een reactie posten