17-2: Kennismaking met de tropen en de Chinezen

Na een goede nachtrust (ik heb geen muggen gezien, geroken of gehoord), trekken Stephane (mijn huis- en reisgenoot) naar Anke (mijn reisgenote). Op weg naar Anke, zo een klein half uurtje wandelen, komen we in een tropische regenbui terecht. ZAAAAAAAAAAAAAAAALIG! Net een gratis warme douche, en je kleren zijn terug proper en toch binnen het uurtje terug droog. Ik begon in mijn hoofd spontaan Gene Kelly te zingen: I am singing in the tropische regen, I am singing in the tropische regen, what a glorious feeling, ....

Eenmaal bij Anke aangekomen, nemen we haar mee naar de Mall, een klein winkelcentrum. Helaas was alles buiten een kleine bar dicht, dus dronken we gezellig een Parbobiertje (lijkt en smaakt naar Amstel bier, maar is net iets lekkerder). We wandelen terug de Franchipanelaan ( toch allemaal zulke mooie en frisse namen, niet?) naar huis. Onderweg kochten we een kaart van Telesur, dus als je zin hebt om mij eens een berichtje te sturen, het is goedkoper naar Telesur dan naar Proximus te sturen in het buitenland! Mijn nummer is: +5978964915.
Eenmaal we thuis zijn, doen we ons tegoed aan een nooitgezien fenomeen in Belgie (sory maar op deze qwertyborden hebben ze geen trema): een siesta. Het kwik stijgt tot ongeveer 30 graden en de regen blijft uit. Geen wonder dat economische groei in tropische landen veel trager gaat: het is echt gewoon te warm en te ongezond om tussen 12.30u en 15u te werken buiten.

Na onze siesta (die trouwens fantastico was), gaan we voor het eerst shoppen. We verkennen de buurt en vinden zeer veel kleine supermarktjes met alle nodige levensmiddelen. We besluiten naar de Chinees te gaan. Daar kopen we nasi met spaghettisaus. Rond 19u maken we samen het eten klaar (oooh, hoe lief) en smullen we van de smeuiige smurrie die door het leven gaat als: spaghettisaus van Stephane, Anke en Maarten op hun 2e dag in Suriname.

We kletsen nog wat na over onze eerste indrukken (blijkt dat Anke een iets minder open huisbazin heeft, dat ze in een iets vuilere en onveiligere buurt woont, ...) en rond 23u komt een taxi Anke halen en brengt haar naar huis. Stephane en ik kaarten nog wat na bij een goed blik Parbobier en ik zorg bijna voor scheuren in de stoel omwille van de darmgassen die onststaan zijn door het eten van gisteren, tot groot jolijt van ons beiden.
Ik speel nog even op mijn labtop en kruip dan onder het laken. De ventilator wordt gebruikt om de potentiele muggen weg te blazen van mijn gezicht. Ik val vredig in slaap en kijk uit naar morgen, dan gaan we voor het eerst naar de unief van Paramaribo, gaan we naar het centrum van de stad met het openbaar vervoer en ga ik proberen voor het eerst te koken voor mijn vriendjes.