25-29 februari: mijn eerste stageweek

Deze week ging ik voor het eerste echt les geven! Hieronder vind je de uiteenzetting van de belangrijkste gebeurtenissen op mijn stageschool.

MAANDAG:
Ik geef les aan 3 klassen, waarvan 2 vervanguren (het valt op hoeveel leerkrachten "afwezig" zijn of plots wegmoeten, nu er een Europese stagiair is). In die 2 lessen geef ik een utieenzettig over Belgie (op vlak van politiek, geografie, klimaat, bevolking, onderwijs en ook ... het homohuwelijk). Het is namelijk een opdracht om inzicht te krijgen in de verschillende culturen in Suriname, en het homohuwelijk (of gewoon de kijk op homo's in het algemeen) geeft daar een goed beeld van.
De leerlingen luisteren geboeid naar mijn uitleg, en ik laat ze ook zelf aan het woord en geef ze de kans om zelf vragen te verzinnen over Belgie.

DINSDAG:
Terug hetzelfde liedje: weer mag ik invallen voor een aantal leerkrachten, weer aik lesgeven over Belgie. Maar vandaag moet ik even slikken: na mijn uiteenzetting over het homohuwelijk vraag ik aan de leerlingen wat zij van homo's vinden. Een leerling zegt hierop luid door de klas: DAT ZIJN GEEN MENSEN!!! Ik moet wel even slikken... Gelukkig geef ik daarna les aan een 3e jaar, en zij accepteerden bijna allemaal homoseksuelen.

(voor diegenen die mij niet zo goed kennen: ik ben hetero :D).

WOENSDAG en DONDERDAG verlopen bijna identiek, enkel geef ik nu even wat lessen Nederlands (en voor 1x niet over Belgie).

VRIJDAG is een aangename afsluiter van de lesweek: een verfrissende les over de Reformatie, een les over Belgie voor 4e jaars en een les Nederlands over het woordenboek. De kinderen werken goed mee, maar ze zijn vooral blij dat het weekend gaat worden.

Tijdens de week word ik spontaan begroet door leerlingen, en ze vragen hoe het met mij gaat. Dit geeft een goed gevoel, een gevoel van appreciatie. Want als 'bakhra' (blanke) is het niet zo vanzelfsprekend om snel te integreren in deze maatschappij.

Dit weekend trek ik met de lokale lerarenopleiding naar een aantal plantages en vertrek ik zondag naar de Colakreek, een meer dat door de vallende bladeren in het water pikzwart ziet. Het zou een helende functie hebben. BOEIEND en SPANNEND!!!

22, 23 en 24-2: Een weekendje vrij genieten

In het weekend (beginnende vanaf vrijdag) gingen we normaal naar Brownsberg, een berg in het tropisch regenwoud ronde de oude plantages. Maar door de slechte regenval viel deze tocht in het water (haha...). Dus besluiten we (Stephane, Anke en ikzelf) een rustig weekendje te nemen, waarin we goed de stad konden verkennen.



Vrijdag slaap ik uit tot 12u! Wat zalig, maar ik had er ook echt wel nood aan omwille van het feit dat ik redelijk ziekjes ben. In de middag vertreken we naar Paramaribo city om de verschillende toeristische plaatsjes te bezoeken (de Palmentuin, het Onafhankelijkheidsplein, ...). We gaan Braziliaans eten (lekker, maar wel duur voor een dun lapke vlees), dus vullen we ons nog even met een echte Dame Blanche...



Zaterdag trekken we opnieuw naar Paramaribo centrum, maar nu om een fiets voor Anke te gaan kopen. Ook vinden we een gezellig cafeetje waar je rustig kan drinken, poolen en snacks eten.

Zondag is een topdag: we reserveren een bootje met ontbijt (inclusief heerlijke kroketjes, frisdrank, brood en toespijs, ...) en varen we de Surinamerivier op en af. We krijgen wat toeristischer uitleg over de verschillende gebieden die we zien (er ligt trouwens een getorpedeerde Duitse boot van de 2e wereldoorlog op een zandbank in de Surinamerivier. De vraag van Maarten voor jullie: wat kwamen de Duitsers op het einde van WO II in Zuid-Amerika zoeken? Ik weet het, maar jullie?).



Je leest het, het was een zalig weekendje dat me deugd heeft gedaan. Ik word elke dag beter en beter en begin ook te winnen aan de warmte en de droogte. Driewerf hoera!

NB: OPROEP AAN ALLE BEZOEKERS VAN MIJN SITE: vertel in een reactie wat er in Belgie gebeurt. Sites als die van De Standaard en VRTNieuws zijn vaak te zwaar voor deze sites.

21-2: Belgische wafels = vrouwelijke hormonen en Indisch eten

Al heel vroeg ( half 7 's ochtends) stonden ik en Stephane op. Ik was nog slaperig en had dus echt niet veel goesting om naar school te gaan. Ik was zo verward en versuft dat ik bijna op mijn sletsen naar school ging. Het warme weer begint z'n tol te eisen, en ik heb de indruk dat ik Anke en Stephane ook aansteek.



Om kwart na 7 kom ik naa op mijn school, en deel in de leraarskamer Belgische wafels met Belgische chocolade uit. De vrouwelijke leerkrachten (95%) worden half zot, beginnen te giechelen en te smullen van de overheerlijke chocolade. De mannen waren ook enthousiast, maar waren precies onder de indruk van de vrouwelijke hormonen die de leraarskamer vulden.



Ik mocht vandaag weer invallen voor dezelfde leerkracht, maar nu in een ander jaar (het 2e jaar). Ik begon weer over Belgie, en ze wisten zowaar ontzettend veel over Belgie zelf! Hoofdstad, andere steden, Vlaanderen/Wallonie, Justine Henin, echt onvoorstelbaar! Ik was in mijn nopjes en waagde me aan de politieke crisis in Belgie. Ze snapten het zowaar seg! Ook waren ze verbaasd door 3 getallen: Bevolkingsaantal van Belgie (10500000 voor Belgie, 500000 voor Suriname), het huidige weer in Belgie ('s nachts rond het vriespunt, in Suriname rond de 20 graden) en de waarde van de trofee van de Proximus Diamond Games (het racket heeft een straatwaarde van 1000000 euro, ongeveer 4000000 SRD). De les was een succes.



's Middags deden we even niets: ik begon echt ziek te worden en had schrik voor het weekend, want dan was er een tour naar het tropisch regenwoud gepland met de lerarenopleiding.

Veel zin om zelf te koken hadden we helemaal niet, dus gingen we eten in een echt Javaans restaurant. Ontzettend lekker eten (rijst, saus, groenten en vlees voor slechts 22 SRD, ongeveer 5,5 euro. Hier kom ik meer!

Op de weg terug was ik geradbraakt, en de chauffeur gaf me een Nurofen van 600 milligram, zware kost dus. Ik herinner me niets meer van zodra ik in mijn bed kroop. Wat een kleine ellende tussen zoveel moois.

NB: ik probeer zo snel mogelijk mooie foto's online te zetten, maar ik moet ze hier eerst verkleinen', en foto's uploaden gaat hier tergend traag.

20-2: Stage en eten

Woensdag was mijn echte eerste stagedag op mijn school. Ik observeerde een paar lesuren, maar het laatste lesuur moest de leerkracht plots weg om een nog onbekende reden. Ze vroeg of ik wou overnemen. En of ik dat wou! De les ging over het gebruik van het woordenboek, maar ik leidde de les in met 20 minuutjes "Belgie". Ik vertelde over het klimaat, onderwijs, sport, ... Blijkt dat voor deze klas Belgie een onbekend vlekje op de wereldkaart is. Justine Henin is geen bekende, Brussel kende ze al helemaal niet en ik besloot dan ook maar niet te spreken over de huidige crisis in ons land. De les verliep sneller dan normaal (ik had krak dezelfde les daarvoor geobserveerd, en ik deed meer oefeningen met meer diepgang op 20 minuutjes dan de vorige leerkracht op 40 minuten. Als de leerkrachten iets meer moeite doen, dan kunnen deze leerlingen echt wel dubbel zo hard werken).

's Middags (hey, ik heb de afkappingstekens gevonden!) gingen we winkelen in Paramaribo centrum om nog eens lekker te koken, want 's avonds gingen Stephane en ik eten bij Anke. Er kwam ook een Hollandse eten, maar die kon enkel bleiten over haar stage en haar belevenissen. Triestig mens.

's Avonds waagden Stephane en ik ons aan The Simpsons Movie, maar we waren net iets te moe om hem helemaal uit te zien.

Ik voel dat ik een beetje grieperig word: hoofdpijn, krampen, keelpijn en verstopte neus. Geen grote problemen, maar ze verzwakken me wel.

19-2: Shri Vishnuschool, Paramaribo city (2) en verwesterd Paramaribo

Toen ik maandag aan de directeur van mijn stageschool vroeg wanneer ik moest langskomen om de verschillende leerkrachten te ontmoeten, vertelde hij me dat ik tussen 8u en 10u moest komen. TUSSEN 8U EN 10U? In Belgie spreken we bijna altijd af met een marge van een kwartier tot een half uur. Mijn eerste confrontatie met de maak-je-niet-drukcultuur in Suriname is een feit. Zoals Mika het zo mooi zingt: Relax, take it eaaaaaaaaaaaaaaaaaasy...

Ik ontmoet mijn leerkrachten, en ze zijn allemaal vriendelijk, open minded en hebben een recente opleiding achter de rug. Ik moet hen maar in de loop van de week vragen wanneer ik les zou willen geven, en dan ging het in orde zijn.

(info over mijn stage: ik moet een minimum van 30 lesuren geven op 9 weken tijd, wat echt wel weinig is. Daar komt dan nog eens bij dat 2 observaties tellen als 1 lesuur. Ik probeer een tiental lessen te observeren, waardoor ik in theorie nog slechts 25 lesuren moet lesgeven. Ik probeer een gemiddelde van 6-8 lesuren per week te nemen, want we hebben met Anke en Stephane afgesproken om eind april-begin mei onze stage af te ronden, zodat we nog veel van het Surinaamse land kunnen ontdekken. Daardoor heb ik geen 9, maar 7 weken om lessen ge geven. Indien ik aan een gemiddelde van 7 lesuren per week kom, dan heb ik 49u lesgegeven en 10 observaties gehad. Maar alle extraatjes zijn positief.
Ook moet ik melden dat we hier vanaf het eerste tot het laatste lesuur verwacht worden (van 7.15u tot 12.30u), en ik verzeker je, zo vroeg kan echt wel pijn doen :)

Daarna trek ik met Anke terug de stad in om nog wat kruiden te gaan kopen op de pittoreske marktjes in Paramaribo stad. Ook kopen we een systeem voor de labtop om draadloos te kunnen surfen op het internet. Het spullement daarvoor kost 25 euro, terwijl het in Belgie misschien wel dubbel zo duur zou kunnen zijn.

In de late avond hebben we afgesproken met een aantal andere KdG-ers om een lekker terrasje en restaurantje te doen in het toeristische gedeelte van Paramaribo. Jammer dat het zo verwesterd is (zelfs de drank- en maaltijdkaarten staan enkel in het Engels), want het neemt een groot deel van de charme weg. Vuile toeristen!

Over vuil gesproken: op de terugweg van het verwesterse gedeelte komen we in visueel contact met het lugubere nachtleven van Paramaribo. Onze taxichauffeur toont ons de meest vieze plaatjes en vertelt ook een aantal vadsige verhalen (kijk kijk, daar heb je een travestiet!).

Morgen vindt mijn eerste echte stagedag plaats, voor de rest hebben we niet veel gepland. Het wordt echt voelbaar warmer en droger...

18-2: Unief, Paramaribo city en chef

Kennis maken met de eerste mug in Suriname was vreemd: het zijn zulke pietlullig kleine mugjes die door hun klein lijfke een bizar hoge toon produceren. Daar komt dan nog eens bij kijken dat deze muggen me een vijftal keren hebben gestoken. Ik heb er met plezier een paar doodgemept met mijn pennenzak. Moge zij rusten in vrede, die strontmuggen!!!



Niet zo fris als de vorige ochtend sta ik op en neem een lekker koude douche. Na een lekker gebakken eitje vertrekken we naar het universitair complex van Paramaribo, waar ook de lerarenopleiding zich heeft gevestigd. Daar hebben we een gesprek met mevrouw Rozenblad over de afspraken rond de stage. Na een kort gesprek gaan we een voor een naar onze stageschool, in mijn geval de hindostane Shri Vishnuschool in de Vergeet-Me-Nietstraat (al opgevallen dat ik in een bloemenwijk zit?). Het contact met de directeur is zeer hartelijk. Hij had ook aan de unief geschiedenis gestudeerd en praatte met mij even over het communisme. Boeiend, boeiend!


Daarna vertrekken we naar ons thuis en krijgen we wat meer uitleg van onze lieve huisbazin over bepaalde regels.

Maar even een schets van mijn huisbazin: zij is een vrouw van middelbare leeftijd (eigelijk weet niemand hoe oud deze mysterieuze vrouwen zijn :D), heeft een 16-jarige dochter en leeft samen met 4 honden (de een al wat snoeziger dan de andere). Ze geeft aardrijkskunde aan de lerarenopleiding in Paramaribo. Ze is goedlachs, progressief, zeer open en sociaal en ook heel bezorgd. Ze bekijkt Stephane en mij als haar wonen en zij mogen haar bekijken als onze moeder (maar mijn authentieke (of was het nu antieke?) moeder blijft toch wel numero uno). Ze bespreekt met ons de regels rond het binnenlaten van mensen, uitgaan, waar het veilig/onveilig is, wat de tradities en gewoonten zijn. Kortom, een echte Surinaamse madam.


Daarna vertrekken ze richting Paramaribo stad. Met een gammel, maar schattig busje komen we veilig aan in het centrum, vlakbij de Surinamerivier. Daar verkennen we de centrale markt, en kopen typische zuiderse kruiden, groenten, droge voeding en fruit voor echt ontzettend weinig geld. We kopen voor 50 SRD, Surinaamse dollar, voedsel, genoeg voor een drietal dagen (indien je het niet moest weten: 1 euro is 4 Surinaamse dollar).

We komen thuis en ik benoem me even tot chef. Mijn moeder heeft me het gerecht van risotto meegegeven, maar ik vind niet meteen risottorijst. Dan maar met gewone rijst. Ik begeleid Anke en Stephane in het productieproces van de risotto, en bak de kippenvleugeltjes apart goudbruin in een pan. Het was zeer lekker, vooral door de rode peper die die extra pikante smaak bracht. Wel wreef ik wat zwarte peper op mijn voorhoofd (ik zweette gelik een peird), en ik voelde mijn brandende mond precies op mijn voorhoofd.

Ik speelde nog wat op mijn labtop (het is hier voor mij nog iets te warm om rond 23u te gaan slapen, en mijn hyperactief trekje zal er ook wel mee te maken hebben) vooraleer ik in mijn muggennethemelbed krop.

17-2: Kennismaking met de tropen en de Chinezen

Na een goede nachtrust (ik heb geen muggen gezien, geroken of gehoord), trekken Stephane (mijn huis- en reisgenoot) naar Anke (mijn reisgenote). Op weg naar Anke, zo een klein half uurtje wandelen, komen we in een tropische regenbui terecht. ZAAAAAAAAAAAAAAAALIG! Net een gratis warme douche, en je kleren zijn terug proper en toch binnen het uurtje terug droog. Ik begon in mijn hoofd spontaan Gene Kelly te zingen: I am singing in the tropische regen, I am singing in the tropische regen, what a glorious feeling, ....

Eenmaal bij Anke aangekomen, nemen we haar mee naar de Mall, een klein winkelcentrum. Helaas was alles buiten een kleine bar dicht, dus dronken we gezellig een Parbobiertje (lijkt en smaakt naar Amstel bier, maar is net iets lekkerder). We wandelen terug de Franchipanelaan ( toch allemaal zulke mooie en frisse namen, niet?) naar huis. Onderweg kochten we een kaart van Telesur, dus als je zin hebt om mij eens een berichtje te sturen, het is goedkoper naar Telesur dan naar Proximus te sturen in het buitenland! Mijn nummer is: +5978964915.
Eenmaal we thuis zijn, doen we ons tegoed aan een nooitgezien fenomeen in Belgie (sory maar op deze qwertyborden hebben ze geen trema): een siesta. Het kwik stijgt tot ongeveer 30 graden en de regen blijft uit. Geen wonder dat economische groei in tropische landen veel trager gaat: het is echt gewoon te warm en te ongezond om tussen 12.30u en 15u te werken buiten.

Na onze siesta (die trouwens fantastico was), gaan we voor het eerst shoppen. We verkennen de buurt en vinden zeer veel kleine supermarktjes met alle nodige levensmiddelen. We besluiten naar de Chinees te gaan. Daar kopen we nasi met spaghettisaus. Rond 19u maken we samen het eten klaar (oooh, hoe lief) en smullen we van de smeuiige smurrie die door het leven gaat als: spaghettisaus van Stephane, Anke en Maarten op hun 2e dag in Suriname.

We kletsen nog wat na over onze eerste indrukken (blijkt dat Anke een iets minder open huisbazin heeft, dat ze in een iets vuilere en onveiligere buurt woont, ...) en rond 23u komt een taxi Anke halen en brengt haar naar huis. Stephane en ik kaarten nog wat na bij een goed blik Parbobier en ik zorg bijna voor scheuren in de stoel omwille van de darmgassen die onststaan zijn door het eten van gisteren, tot groot jolijt van ons beiden.
Ik speel nog even op mijn labtop en kruip dan onder het laken. De ventilator wordt gebruikt om de potentiele muggen weg te blazen van mijn gezicht. Ik val vredig in slaap en kijk uit naar morgen, dan gaan we voor het eerst naar de unief van Paramaribo, gaan we naar het centrum van de stad met het openbaar vervoer en ga ik proberen voor het eerst te koken voor mijn vriendjes.

16-2: Aankomst en trouwfeest

Na een comfortabele vlucht van 9u15min (met een half uurtje vertraging) landen we veilig op luchthaven Pengel, ten zuiden van Paramaribo. Door de hoge vochtigheidsgraad gecombineerd met de tropische temperaturen (we landden om 18u plaatselijke tijd en het is 20 graden Celsius) word ik spontaan zeiknat. Dampend sta ik aan te schuiven voor de visumcontrole, waarna we door mevrouw Rozenblad naar ons huisje worden gebracht.

Na een helse rit (men rijdt hier links en redelijk roekeloos) komen we aan in de Hortensiastraat 8 te Paramaribo, waar onze huisbazin, Patricia Tjeeuw-A-Jin, ons staat op te wachten. Zij is een ontzettend lieve vrouw die weet wat er in de wereld rondgaat (meer nieuws hierover morgen).
Ons huisje is echt af! Een kleine opsomming: gasoven- en vuur, potten/pannen/bekers/glazen/bestek/..., tafel/stoelen, 2 zitbanken, toilet, douche met lavabo en een semi-automatische wasmachine. En dan heb ik de kamer nog niet omschreven: 2 meter op 3, ruime kast, ventilatorm openklapbaar raam en een bureau met lamp. Lang leve Tseeuw-A-Jin, hoezee!

Meteen nadat we een korte rondleiding hebben gehad, worden we meegenomen naar een trouwfeest van 2 studenten van onze huisbazin. Daar zijn we getuige van een cultureel spektakel: prachtige gewaden, mooie tradities en symboliek en een priester in een onderlijveke. Tijdens de ceremonie (die ongeveer 2u duurt vooraleer ze officieel getrouwd zijn), worden we aan tafel uitgenodigd om te proeven van de typische Hindoekeuken. Wat we kregen kan ik niet goed omschrijven, maar het was typisch hindostaans: lekker, pikant en met de rechterhand (de linker dient om je gat af te kuisen, nvdr). Ook dronken we gulzig van het water dat we aangeboden kregen, al bleek later dat het water diende om je handen mee af te wassen. Even had ik een post-touristagevoel, maar de volgende dag bleek het reeds loos alarm te zijn. Wel heb ik de kamer kunnen vullen met persoonlijke lichaamsgassen (om het met een eufemisme te zeggen).

Om 1.30u lokale tijd (we waren toen ongeveer 24u nonstop wakker), werden we teruggebracht naar ons huisje. Ik nam nog even een sigaret, keek rond en zag dat het goed was. De eerste dag was er al een om nooit te vergeten, maar mijn hoofd zit al zo vol! Misschien moet ik wat plaats maken in mijn hoofd en een paar lessen van De Roeck in mijn hoofd wissen. Wel heb je ooit, ZE WAREN AL GEWIST!

Ik sleepte me naar mijn bed, pakte nog vlug mijn valies uit, gaf een kusje op de foto van mijn vriendin en kroop onder het dun laken.

Ready, set, GO!

Maandag 4 februari. Vandaag begon mijn allereerste échte voorbereidingsdag voor mijn buitenlandse stage: zijn alle papperassen in orde, welke documenten moet ik invullen tijdens mijn stage, hoe ontwijk ik mijn stresserende moeder, ...



Even een korte schets van wat me allemaal te gebeuren staat:



Ik vertrek op 16 februari naar Suriname, samen met mijn 2 bevallige medestudenten Stephane en Anke (er moet nog een hoop LO'ers en PO'ers bijgeteld worden, maar vergeef mij: de namen ontglippen mij). In Suriname wordt van ons verwacht dat we Nederlands geven aan leerlingen tussen 12 en 16 jaar, in mijn geval aan hindostanen (Hindu's dus).



Tijdens mijn vrije tijd wil ik graag het volgende plannen: een trektocht door het tropisch regenwoud, voetballen met de jongeren na school, cultuur opsnuiven (nee, geen een of andere drugs, als je weet dat de lijn Paramaribo-Amsterdam een belangrijke drugtrafiek kent. Strip search, here I come!!).



Ik zal samen met Stephane bij een lector aardrijkskunde logeren. Ze lijkt ons zeer betrouwbaar en zeer hulpvaardig, dus dat lijkt al vlotjes te lopen.



Binnekort zullen hier meerdere en langere tekstjes geplaatst worden. Deze zullen ook bijgestaan worden met foto's en zelfgemaakte gedichten.

Ik sluit dit allereerste berichtje af met een typische Surinaamse slagzin: No span! (wat zoveel betekent als: maak je niet druk!)